O uçakta boğdun O’nun bir zamanlar yakışıklı olan yüzünü. Tüm görüntülerini de oraya gömdün. Ölümünü hiçbir inanca yakıştıramadığın için yaptın bunu da. Kimse farkında değildi bu facianın. O’nu son görüşün olmuştu, son kez bu kadar yakın olmuştun, son kez ara vermiştin O’na! Yanında oturan şu sarışın nasıl oluyor da bu kadar duyarsız kalabiliyordu? Ve hele son yarım saattir koridor boyunca kucağındaki bebeğiyle yürüyen bu adama ne demeliydi, gözünün içine bakmışken üstelik!
O’nu tam şu anda bıraktım biliyor musun? Ne düşünüyorsun? Neden benimle konuşmuyorsun?
Kimse kılını bile kıpırdatmıyor, anlamıyorlar! İşte tam da bu yüzden bir gün intihar etmelisin! Saçların dökülüyor yine, canın yanıyor olmalı. Canını yakıyor olmalı O’ndan bu şekilde kurtuluyor olman. Bir fotoğrafın ucundan yanmaya başlaması bu. Küllerine dönüyorsun, yutkunma hiç boşuna.
Ellerim nerede? Parmaklarım olmadan çalamam, notalara basamam, yolumu bile göremem orospu çocukları, göremem! Ben burada ölüyorum.
Ayakların havalandı, henüz hangisinin daha korkunç olduğuna bile karar veremeden parmakların küçüldü ve yumru halini aldı. Annen hatırlatırdı sıklıkla, yumuk yumuk ellerin vardı bundan 23 yıl önce de... Buz kesmiş ayakların vardı.
Yürümeye devam etmen gerek ancak Atlantic daha önce hiç bu kadar korkutmamıştı seni, 19th Street hiç bu kadar uzun görünmemişti. Yetişecek hiçbir yerin yokmuş gibi yürürdün sen, nedeni bu. Şimdiyse gidecek hiçbir yerin yok gibi. Gerçek insanların gerçek dokunuşları var yalnızca. Ha bir de O’nun gülüşünü çalmış olan başkaları… ve kimse bu deliliğe sesini çıkarmıyor. Bu çok normalmiş gibi, her zaman oluyormuş gibi… Orospu çocukları!
Yine yağmur başlıyor, ne zaman küfretsen böyle oluyor, sürekli ve deli gibi yağıyor, kafana kafana çakıyor şimşekleri, gel buraya henüz bitmedi diyor, ben bitti demeden de bitmeyecek diyor.
Sana ait olanı bir hiçliğe bıraktın. Türbülansa girdiniz, O’nun gözlerinin mavisi irtifa kaybetti. 2011 Haziranında uçakta donarak can verdin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder