Rüya - 2 Mart // Kıbrıs

 Çok uzak bir mesafeden geldiğini düşündüğüm oldukça iri, kapkara bir kuzgun aniden üstüme doğru pike yapıyor. Eğer orada durmaya devam edersem O'nun bana zarar vereceğinden korkuyorum, ancak ne var ki çekilirsem de O zarar görecek ve yere çakılacak korkusu taşıyorum. Bu ikilemde çok kısa bir zaman kalıp kuzgunu tutmaya karar veriyorum. Kollarımla onu kavrayıp göğüs kafesimde yakalıyorum. Kalbim ağrıyor. Gelişinin şiddetli hızıyla ikimiz birden kendimizi yerde buluyoruz.  Toparlanıp kalktığımda herhangi bir zarar gördü mü bakmak istiyorum. Bunu neden yaptın diye soruyorum, benimle bilmediğim bir dilde konuşmaya başlıyor. Yalnızca göz hareketlerinden ne dediğini anlamaya başlıyorum. Bu görüşmenin çok gizli kalması gerektiğini, bunu herhangi bir yerde anlatırsam gelip beni bulacağını söylüyor. Tanışıp tanışmadığımızı soruyorum, ''-hı hı'' diyor. Tanışıyoruz ama ben bir türlü nereden tanıştığımızı çıkaramıyorum. Yeniden kollarıma dönmek istediğini işaret ediyor, korkuyorum. Çünkü bu kuzgun büyüdükçe büyüyor. Bu bir soru değildi der gibi kanatlanıp kollarımda bitiyor. Yakından ne kadar olağanüstü göründüğünü düşünüyorum. Her hissettiğimi anladığını, benimle aynı fikirde olduğunu söylüyor.  

Birdenbire kendimizi tuhaf bir evde buluyoruz. Kuzgun evin içinde uçuyor. Balkon kapısı olduğunu düşündüğüm bir kapı açılıyor ve içeriye farklı türlerde kuşlar girmeye başlıyor. İki tanesi beni aradığını, nerede kaldığımı soruyor. Şaşkınlıktan kala kalıyorum. Hemen peşlerinden içeriye bir kedi giriyor, kuşlar için endişeleniyorum. Kuzgun, -merak etme her şey eskisi gibi olacak- diyor. Bunu da bir yerlerden hatırlıyorum. Kedi ve kuşlar bi kanepeye kurulup uyumaya başlıyorlar. Kuşlardan biri bana doğru geliyor, etrafımda bi tur atıyor ve ellerime konuyor. Kuzgun'u neden affettiğimi soruyor. O'nun için endişeleniyorum, eğer bunu duyarsa ona zarar vereceğini düşünüyorum. Cevap vermeyip susuyorum.

Bu güzel kuş cevapsız bırakılınca yeniden havalanıyor, balkon kapısından çıkarken son kez sesleniyor bana;

-Seni bizden O ayırdı, kanatlarını da O sakladı, O'nu neden affettin?

                                                                Haziran 2019 // Moda

Rüya , 17 Şubat

   
  Artvin olduğunu düşündüğüm, seyrek ağaçların olduğu bir ormanda tek başıma yürüyorum. Birdenbire karşıma cüssesiyle, heybetiyle dikilen bu kurt adamı ise uzun zamandır tanıdığımı hissediyorum. O'na anlatmam gereken pek çok şey yaşadığımı, uzun zamandır bu günü beklediğimi dile getireceğim, ancak o yavaş ama büyük adımlarla öylece yanımdan geçip gidiyor. O'na yetişmeye çalışıyorum ama adımlarım o kadar küçük geliyor ki bana, sanki yerimde sayıyorum. Bu şekilde işin içinden çıkamayacağımı anlayıp arkasından var gücümle bağırıyorum. Beni duymuyor. 

Sesimi duyurmaya çalışmayı bırakıp yoluma devam etmeye karar veriyorum, ancak O'na anlatmak istediğim pek çok şey var ve bunu müthiş arzuluyorum. Tam vazgeçecekken dönüp son bir kez daha bakıyorum. Bana doğru yürüyor. Yaklaştıkça kurt adam bedeni büyüyor. Yukarıya, yüzüne doğru bakıp kim olduğunu seçmeye çalışıyorum. O'nu tanıdığımdan eminim. Beni omuzlarımdan yakalayıp yukarı kaldırıyor. Heyecandan kalbim yerinden çıkacak gibi, çok mutlu oluyorum. Yüzümü yüzüne yaklaştırdığında emin oluyorum. Daha önce de karşılaştık. 

Rüyada olduğunu bilen biri gibi hissediyorum o an. Uyanacağım ve bu anın biteceği korkusuyla kollarımı boynuna dolamak istiyorum, ancak ne kadar uzanmaya çalışsam da kollarım yetişmiyor. Beni bu cüsseden beklenmeyecek kadar zarif bir hareketle yere indiriyor. Bedeni küçülmeye, normal insan boyutlarına gelmeye başlıyor. O an inanılmaz bir sinirle O'ndan nefret etmeye başlıyorum. Bunu neden yaptığını, neden değiştiğini hiç anlamıyorum. Ne kadar kızgın olduğumu anlaması için orayı terk etmeye karar veriyorum. Küçük bir kız çocuğu edasıyla arkamı dönüp uzaklaşıyorum.

Uyandığımda gece boyu dinlediğim listenin en güzel şarkısı çalıyor;


Leonard Cohen, Who by Fire.

https://open.spotify.com/intl-tr/track/0UGqzgCRJrvXkc5aCa7Agq?si=3cfbf2304fd1469e

13 Temmuz, Artvin.